First topic message reminder :

- myślałby kto. zjesz jedną kanapkę i powiesz, że się najadłaś - powiedział rozbawiony. - a jeszcze jak do tego wypijesz kubek kakao, to już w ogóle... będziesz musiała przebiec czterdzieści kilometrów jednorazowo, żeby to spalić - powiedział śmiertelnie poważnym tonem, ale trochę się z niej nabijał!

- nie śmiej się ze mnie - wymamrotała i spojrzała na niego, zaraz zbliżając sie do niego nieznacznie i zabierając mu kanapke z serkiem białym - no, to rozumiem. masz garnitur już na sobotę? bo ja już znalazłam taką zajebistą sukieneczkę wiesz, jestem druhną panny młodej, fajnie nie? bo jak nie masz, musisz pasować do mnie, kupimy - pokiwała głową

- nie śmieję się - zrehabilitował się zaraz. - uhm, no właśnie... co do tego ślubu... ja nie wiem, czy to dobry pomysł. nie znam jeszcze twojego ojca - zauważ, że nie powiedział, że nie zna chantelle! - i nie jestem pewien, czy to najlepsza okazja do tego, żeby go poznać, wiesz.

- czekaj powiedziałeś że nie znasz tylko ojca.. - zauważyła, bo nie jest jednak głupią dziewczyną żeby się nie połapać o co chodzi - skąd znasz chantelle? - zapytała sie go, ostatnio dziwnie się zachowywał jak słyszał jej imię - nie przejmujesz sie ojcem, ojciec to dla ciebie pestka ja już wiem coś o tym. więc, skąd JĄ znasz? - starała się nie dostać histerii, ale okej, opanowała się mimo wszystko.

- o matko, dan, spokojnie... po prostu nie pomyślałem o niej, jej też nie znam - powiedział, a on umiał kłamać. - nie panikuj tak. mówiłem ci już, że dziwnie na nią reaguję, bo denerwuje mnie to, że ty się nią denerwujesz - sięgnął po kolejną kanapkę. - nie szukaj problemu tam, gdzie go nie ma.

- nie uspokajaj mnie bo widzę że kłamać nie umiesz więc powiedz mi lepiej prawdę. obiecaliśmy sobie że będziemy mówić sobie wszystko, wiec nie powinieneś kłamać, prawda? a widzę że kłamiesz. to, może powiedz mi wszystko bo dzisiaj jeszcze się tego dowiem od chantelle, ona jest głupią blondynką, powie wszystko jak się ja trochę upije - zauważyła xd - jesteśmy tyle ze sobą że wiem kiedy kłamiesz, boże julien, nie jestem idiotką - wymruczała.

- jesteś nienormalna - zirytował się. było mu przykro, że mu nie wierzy, nawet jeśli teraz miała rację. - jeśli mi nie ufasz, to nie widzę żadnego sensu w naszym związku - poinformował ją dobitnie i wyszedł z kuchni, poszedł na balkon i zaraz zapalił papierosa. wiedział, że wścieknie się, kiedy jej powie, że chantelle była jego pierwszą miłością, mimo że teraz już nic dla niego nie znaczyła.

- świetnie - wymamrotała i usiadła na brzegu krzesła i tak siedziała. nie wiedziała co ma sama sobie zrobić, skoro nie chciał jej powiedzieć prawdy. włączyła więc telefon, zadzwoniła do chantelle a jako że chantelle była dziewczyną raczej prawdomówną i nie chciała żeby między nią a danielle były jakieś nieporozumienia jak na razie wszystko jej powiedziała. kiedy danielle wszystko usłyszała, podziękowała tylko dziewczynie i poszła na balkon. teraz chciało jej się płakać, śmiać, krzyczeć. nie wiedziała co ma zrobić, więc stanęła tak oparta o framugę i stała. pewnie miała ochotę iść się popłakać. - jestem nienormalna, a to fajnie. bardzo miło mi to słyszeć od własnego chłopaka - zawiesiła głos. chciała powiedzieć że który ją okłamuje.

- no przykro mi, ale to ty ciągle mnie o coś podejrzewasz i masz jakieś dziwne schizy - wyrzucił papierosa przez balkon, co pewnie rozwścieczy panią spod ósemki, szóstki, dziewiątki i wszystkich innych numerków. - nawet jeśli faktycznie znam chantelle, to co z tego? co to zmieni, że ci to powiem? nie widziałem jej dwa lata, to chyba zamierzchła przeszłość, nie uważasz?

- i tak mi wszystko powiedziała, nie jestem głupia, z resztą ona jest zbyt pijaana żeby niczego mi nie powiedzieć. swoją drogą nie musiałeś mnie obrażać, wiesz? to nie jest miłe słyszeć tak od bliskiej osoby że jestem nienormalna. dzięki. wiesz, super że byliście razem, super że było wam też super i w ogóle, że zajebistą parą byliście ale teraz niczego już on dla niej nic nie znaczy bo przecież no cóż, rozstaliście się. a ja będę miała twoją byłą dziewczynę za hm, no nie wiem - wzruszyła ramionami i wytarła jedną jedyną łzę, popłacze się w domu.

- no właśnie. nic dla mnie nie znaczy. byliśmy ze sobą dwa lata temu, przez jakieś pół roku. ale już nie jesteśmy, więc możesz mi łaskawie wytłumaczyć o co ci chodzi? - zapytał już łagodniejszym tonem, ale nadal był wściekły i właściwie to odechciało mu się nawet spotkań z nią na dziś.

- nie wiem, jestem bardziej zazdrosna, zmieszana, nie wiem sama. mam mnóstwo uczuć teraz w sobie - powiedziała spokojnie i przygryzła wargi - wiesz, chodzi mi o to że ona, twoja była będzie tak hm, blisko, nie wiem, moją macochą która będzie na całe cholerne życie i będę musiała się z nią widywać codziennie mieszkając z nią. cholera - wymamrotała - głowa mnie boli - westchnęła i weszła na balkon, było jej słabo, kręciło się jej strasznie w glowie więc oparła się o barierkę.

- od kiedy mieszkać z nią? mieszkasz z coltonem, nie musisz się przeprowadzać do rodziców, możesz coś wynająć, czy cokolwiek - powiedział i uznał, że naprawdę trochę dramatyzowała. - źle się czujesz? - zapytał i złapał ją za ramię, bo był trochę przeczulony na punkcie jej samopoczucia oraz stanu zdrowia.

- nie nie, to nic takieto ostatnio mi się tak kręci w głowie, przyzwyczaiłam się - powiedziała przytulając się do niego. zrobiła to nie dlatego że była już na niego odobrażona ale dlatego że nie chciała tutaj przechylić się przez barierkę i zemdleć. więc wolała już mdleć przy nim niż zginąć wypadając za balkon. - mówiłam ci o tym - wymamrotała cicho i oparła głowę o jego ramię.

- no tak, mówiłaś - przytaknął, chociaż nie pamiętał niczego takiego, ale nie chciał, żeby znów się na niego obraziła. - może lepiej się już połóż - zaproponował, bo nie chciał, żeby sobie zrobiła krzywdę, rozcięła głowę o barierkę, albo wypadła z trzeciego piętra, czy coś tam.

jezu jakby wypadła z trzeciego piętra to by się zabiła a julien by się zapłakał na śmierć bez niej xd więc pewnie spojrzała się na niego - dobra, mogę się położyć. słabo mi, kręci mi się w głowie. mam nadzieję że w ciąży nie jestem - wymamrotała z uśmiechem, no bo raczej nie chcieliby oboje tego dziecka i poszliby na skrobankę, wiem smutne ale prawdziwe.

- też mam nadzieję - powiedział trochę chłodnym tonem. nie spieszyło mu się do dzieci, więc cóż, wyszło jak wyszło. ona pewnie poszła się położyć, a on ogarnął naczynia po kolacji i potem usiadł obok niej. - więc tak, myślę, że lepiej będzie, jeśli nie pojadę z tobą na ten ślub, skoro masz tak dramatyzować i urządzać sceny.

- jak chcesz - wzruszyła ramionami i wcisnęła głowę w poduszkę, musiała złapać trochę odpoczynku. leżała spokojnie, oddychając powoli bo tak jej kazał lekarz. napisałam przez ż. xd no ale niewazne. jak na razie, smutno jej było - z resztą, hm, jeżeli nie chcesz nie musisz poznawać mojego ojca też. - chociaż mimo wszystko bylo by jej przykro, bo to dla niej jednak ważne.

dla niego to nie było ważne. szczerze mówiąc, to traktował ją tak jak wszystkie inne dziewczyny po chantelle, czyli myślał, że pobędą ze sobą trochę, a potem rozstaną się w pokoju (albo w kuchni xd). nie mówił jej jednak tego. - no nie wiem, może to jeszcze za wcześnie. jesteśmy razem od paru tygodni, nie spiesz się tak...

- dobrze - powiedziała skoro tak, no cóż, skoro nie chciał jej a ona o tym nie wiedziała to pewnie przykro by jej było że miała takiego zajebistego chłopaka który nawet się nią pobawił a ona by się pewnie wtedy pocięła, pozdro jej samoocena i w ogóle anoreksja. spojrzała się na godzinę, pewnie dzisiaj jej każe spać na kanapie bo będzie na nią zły xd

- okej, cieszę się, że się tym nie przejmujesz - powiedział, ale wiedział, że jednak niestety się przejmowała. - a jak się przejmujesz, to już się nie przejmuj - wzruszył ramionami. - idziemy spać? - zapytał.

- nie przejmuję się, julien - wzruszyła ramionami - to dziwne, no okej... dziwnie mi się przyzwyczaić do tej myśli że ta cała chantelle, która normalnie wszystko widzi, cały świat prawie w moim ojcu to twoja była... takie śmieszne uczucie - powiedziała rozmyślając na głos, bo w sumie tak było, dziwnie jej tak było mimo wszystko - hu nie chce spać, chcę.. nie wiem co chcę, a ty? - zapytała

- ale przecież już nic nas nie łączy. za bardzo się tym przejmujesz. nie mówiłem ci, bo wiedziałem, że tak będzie. wiedziałem, że będziesz się wściekać i dramatyzować. nie było razem dobrze, mi i chantelle. zdradziłem ją, a ona mnie, więc rozstaliśmy się w pokoju, choć nie utrzymujemy raczej kontaktu - objaśnił jej pokrótce. - ale nie przejmuj się już tym.

- dobrze, już wszystko jest w porządku - powiedziała, w sumie teraz będzie się bała że ją zostawi, jakby ją zostawił to by było źle jakoś i niefajnie, więc spoko. przypatrywała mu się i rozpuściła włosy. musiała się przebrac, bo nie było jej wygodnie mimo wszystko, więc się rozbierała przy nim, przecież nie będzie się wstydziła - pójdę po koszulkę jakąś - przeszła mu tak przed nosem, słodkie.

- okej - powiedział i nie wiem, zasnął, wkurzyłam się i nie mam na niego weny.