First topic message reminder :

tak własnie.

złapała go dłonmi z tyłu głowy i na karku i obcałowała mu delikatnie, powoli szyję. - musisz dać mi czas, czas to wszystko czego potrzebuje, i ciebie potrzebuję - mówiła szybko pomiędzy pocałunkami które składała na jego szyjce. - bo jesteś tak cudownie silny, twoje ciało takie twarde, nie jesteś kruchy, a ja tak... - wtuliła sie w niego i znowu, znowu jak zawsze musiała się poinhalować jego zapaszkiem, chuj że pewnie się troszke spocił, a co tam.

- bo nic nie jesz - powiedział, ponieważ, mimo wszsytko, za bardzo był zadręczony i się martwił, żeby potrafić wyluzować na tyle, żeby wprawić się w romantyczny nastrój. aczkolwiek głaskał ją po plecach, masując je nawet trochę. - ja mogę ci dać dużo czasu, ale w dzisiejszych czasach ten czas leci szybciej niż powinien. to tak długo już trwa, valerie - miał na myśli jej stan...

- nieprawda że nic nie jem, nie cwicze i po prostu mięśnie mi trochę zeszły... - powiedziała żeby go uspokoić, jakos tak się stało że w międzyczasie zapragnęła być chuda, albo pbała się przytyc, po tym jak jakis tam czas nie jadła bo po prostu nie mogła. możemy z niej zrobić anorektyczke w sumie....
- daj mi jeszcze chwilę... nie chce tam wracać...

- no dobra - koniec końców musiał jednak ulec. to nie mogłoby się odbyć inaczej, przecież była taka słodka i tak go prosiła, zawsze jak się do niego przytulała, to czuł potrzebę ochronienia jej przed całym światem. - ale tylko trochę. gdzie ja dam te wszystkie twoje rzeczy?... - zastanawiał się, stojąc tak z nią na tym balkonie i tuląc ją w objęciach, głaskał ją po głowie i generalnie udało jej się dziś go zmiękczyć i udobruchać.

- ja czegoś poszukam. najwyżej zostane kelnerką czy coś, tylko chce odsapnąc, pojutrze poszukam pracy i odzyskam tamto mieszkanie... nie chcę ci siedzieć an głowie - niestety czasami miała wrażenie jakby strasznie go wykorzystywała, jak równiez fakt że chłopak jest dziany. a wcale nie chciała tego robić. - wszystko przewioze z powrotem... musiałam dać łapówke taksówkarzowi za zniesienie tego. oddałam mu ostatnie pięć euro.

- ja załatwię ci to mieszkaniu jutro z rana, valerie - mógł jej zaproponować, aby zamieszakała razem z nim, jednak nie potrafił jakoś przyjąć do siebie tej myśli. jednak, mimo wszystko, chciał oddychać wolnością i czuł, że nie wytrzymałby, gdyby tak miał z nią mieszkać. ach, wiem, to smutne i on też tak sądzi. - wiesz, że to nie jest dla mnie problem. chryste, jestem ci to winien.

- nie, nie ma mowy - odsuneła sie trochę od niego - nie jestem teraz z robą bo masz kasę, to znaczy teorettycznie dlatego że nie mam kasy ja, ale po prostu od razu pomyslałam o tobie, i nie chcę cię wyzyskiwac ani nic takiego, bo kim ja dla ciebie ejstem, żebyś musiał mi płacić za mieszkanie, ja chcę tylko mieć gdzie spac i się umyyc, to wszystko! - powiedziała bardzo szybko, defensywnym tonem.

niecierpliwie kręcił się po mieszkaniu w tę i z powrotem. valerie tak dawno nie ćwiczyła, a łowca talentów okazał się być dostępny za odpowiednią sumę pieniędzy w bardzo krótkim czasie. jean bał się, że sprowadzał go na darmo, nie wiedział, czy wierzyć w jej umiejętności, przecież val nie była w najlepszej formie psychicznej ani fizycznej, a jednak pojechała do teatru, którego przecież nienawidziła. teraz oczekiwał aż wróci, strasznie się denerwując, jak to będzie i jak jej poszło.

ojejku, jaki on słodki <3
ok, wróciła rozanielona, zadowolona i wszystkie -ona jakie moga jeszcze być!!!! dostała się na broadway, prawda, na stypendium i dostała role, co prawda małą w jakiejś wielkiej produkcji, ale co z tego, skoro była to rola lepiej płatna niż główna tutaj? ogólnie wrócił jej zapał troszkę, dopóki nie przypomniała sobie że, o kurwa! będzie musiała wyjechać...
w każdym razie przyszła i zapukała do drzwi.

- po co pukasz w drzwi? jak ci poszło? jak było? dobrze? - zasypał ją pytaniami od wejścia, otworzył natychmiast, bo w sumie od kilku minut już koczował pod drzwiami naprawdę, w gotowości do otworzenia ich. złapał ją za obie ręce, strasznie podekscytowany i wciągnął do środka, zamknął drzwi i pocałował ją w sam środek ust króciutko, ale milutko. widział już wyraz jej twarzy, ale musiał się upewnić!

- ok, mogę tam jechać. - powiedziała niby to wzruszając ramionami, niby cos tam, ale potem przytuliła go strasznie mocno i w ogóle ucałowała bo była bardzo szczęśliwa, tak jak daaaawno nie była. - jejku, dzięki. nawet jesli wlepiłeś mu łapówke większą niż jego miesięczny dochód, to dziękuje że sprawiłeś że na mnie popatrzył... - przesunęła dłonmi po jego torsie a potem znów go pocałowała.

- och, przestań, nie było żadnych łapówek - łapówka większa niż jego dochód z trzech miesięcy, co tylko nieznacznie uszczupliło portfel jeana. nie opowiadał jej o tym i dlatego też nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bajecznie był bogaty. jego ojciec był na liście najbogatszych ludzi we francji... ale jean zmienił nazwisko dla swojego bezpieczeństwa i w ogóle. - więc co ci zaoferował dokładnie? - zapytał, ujmując jej twarz w dłonie i uśmiechał się wciaż, bo satysfakcję dawał jej widok tak zadowolonej i szcześliwej valerie.

- wyjazd na broadway, stypendium, szkołę i rolę. za dużo wieksze pieniądze niż tam. - powiedziała szczęśliwa i patrzyła mu w oczy z taka cholerną miłością i w ogóle. czuła się przez niego bardzo doceniona i te sprawy.

- cieszę się twoim szczęściem - oznajmił jej i pocałował ją znowu, o wiele dłużej i etnzjastyczniej, obejmując ją ramionami. - kiedy wyjedziesz? - zapytał i w zasadzie nie myślał jeszcze o tym, że jej wyjazd = zerwanie znajomości. póki co myślał tylko o tym, że w tym momencie tak słodko się uśmiechała. masował jej biodra i też się uśmiechał.

- nie wiem, mówił 'chcemy cie jak najszybciej', mówił 'chcielismy po wystepie wtedy ale nie było z toba kontaktu' i zachwycał sie moim angielskim - połozyła mu głowę na ramieniu - ale nie sądzę żeby dłużej niz tydzień. żebym popakowała rzeczy, co zresztą już jest zrobione - roześmiała się - no i pozałatwiała formalnosci...

- więc cudownie. tak bardzo się ciesze, że ci sie udało. a ty taaak rozpaczałaś, moja mała valerie - powiedział i pogładził ją po policzku. zupełnie na drugi plan spychał swoje potrzeby. pomyślał, że będzie ją często odwiedzał (raz na miesiąc) i że będzie do niej często dzownił (raz na tydzień). i nie miał na myśli pozbycia się jej, po prostu sądził, że nie będzie dla niego miała czasu, cały czas zajęta. będzie musiał się z tym pogodzić...

- wiec cieszysz sie że wyjeżdżam- powiedziała momentalnie zmieniając kat spod jakiego na niego patrzyła, teraz podejrzliwie marszczyła czółko. przeciez powinien ja zatrzymywać. i takie tam!! a nie mówic je 'ok, jedx sobie, nic cie tu nie trzyma, mała'. jakby sie cieszył ze nareszcie sie jej pozbędzie!

- no tak - pokiwał entuzjastycznie głową, bo nie załapał, o co jej chodzi. w życiu by nie pomyślał, że tak to postrzegała. - to duża szansa - pokiwał głową i ucałował ją w czółko, a potem odsunął się i poszedł do kuchni, gdzie nalał sobie i jej koka koli, wrzucił kilka kostek lodu do szklanek i zaraz dolał do tego whisky, a potem przyniósł do salonu. - musimy to uczcić! xdd

- no tak, wreszcie się pozbędziesz problemu, prawda? - powiedziała smutnym, podenerwowanym tonem. wzięła od niego tę szklankę i nawet nie czekając na jakikolwiek toast po prostu wypiła jej zawartość. i usiadła naburmuszona na kanapie. - boze, jaka ja jestem naiwna!

- ależ o czym ty znowu mówisz? - zapytał i zgasł mu uśmiech, bo teraz była jawnie z czegoś niezadowolona. a sądził, że jest taka szczęśliwa!! upił trochę swojego drinka i odstawił go na kredensik, o który zaraz oparł się tyłkiem, bo bal się podejść do kanapy, to mogłoby się okazać dosyć niebezpieczną misją. zastanawiał się, czy ona nie była jakaś schizofremiczką... czy cokolwiek ten termin oznacza, hehe. - nie rozumiem, co masz na myśli, skarbie - uniósł obie brewki do góry.

- wiesz, to parę ładnych tysięcy kilometrów stąd, a ty nawet nie próbujesz mnie zatrzymać... - nie jest schizofreniczka, jest DZIEWCZYNĄ xd - kiedys tak bardzo chciałam jechać, tylko po drodze cos się zmieniło, ale najwidoczniej nie w tobie... skoro mówisz mi 'jedź wolno'

- po prostu staram się być bezinteresowny. gdybym chciał cię zatrzymać dla siebie, byłoby źle, gdybym chciał cię pusscić wolno, też jest źle. fajnie. ja po prostu myślę, że teatr jest ważniejszy ode mnie. przecież ja mogę na ciebie zaczekać - naprawdę był bezinteresowny, bo nie myślał na przykład o tym, by przy okazji znaleźć sobie jakąś panienkę na miejsce valerie...

- jakby mało było pięknych dziewcząt w st tropez! - zmarszczyła czoło. - byłes kiedyś w związku na odległość? jak możesz tak w ogóle mówić, ze zaczekasz, ja nie chcę na ciebie czekać, czy tobie w ogóle nie zależy...?! mogłam się domyślić, o co tak na prawde chodziło, jezu... - nakrecała sama sieie, chcoiaż sama nie wierzyła w to co wygadywała...

- nie mogę tego słuchać, okay? - uniósł ręce do góry tak w ramach zajebistej gestykulacji i miał ochotę zacząć krzyczeć i klnąć, ale nie zrobił tego. - weź przestań. uspokój się. chodzi o ciebie, nie o mnie, okay? a konrketniej o to, że cały czas miałem cię na sumieniu, a teraz dostałaś taką szansę... nie możesz z niej nie skorzystać, to byłoby po prostu głupie - oświadczył, nie zdając sobie sprawy z tego, że to nadal nie brzmi jednoznacznie i wygląda tak, jakby wciąż chciał, żeby się ulotniła.

- to świetnie, zabieram manatki i lecę już jutro! - warkneła i zaraz to samo napisała tamtemu gościowi mając nadzieje że z lotem problemu nie będzie. - mam nadzieje się tam zajebiście bawić BEZ CIEBIE! - na końcu tak zajebiście zajebiście prychneła. i posła do kuchni nalac sobie jeszcze.